Zmiany przekształcające Polskę po II wojnie światowej miały zasięg i naturękataklizmu, i to kataklizmu rozciągniętego w czasie. W II wojnie naród polskidoznał strat, jakich nie doświadczył nigdy w przeszłości. Wyginęła duża częśćnaszej inteligencji, stanowiącej elitę II Rzeczpospolitej. Naród po II wojnie byłjuż innym narodem. Zniszczono ziemiaństwo i arystokrację. Zdewastowanointeligencję, klasę przedsiębiorców, rzemieślników.

Zerwanie ciągłości uzewnętrzniło się także w warstwie estetycznej. Komunizmbył ustrojem niewyobrażalnie brzydkim, a była to brzydota nachalna,intensywnai wszechobecna. Nowa estetyka niosła zawsze piętno tymczasowości. Budynki,biurowce, bloki, wystroje zewnętrzne i wewnętrzne wyglądały, jakby powstałyna krótki czas, na kilka lat lub jedno pokolenie, w oczekiwaniu na ten okres,kiedy wreszcie będzie można tworzyć na wiele przyszłych pokoleń. Uznaliśmyza oczywiste, że żyć musimy „na razie”, że ciągle trwa okres przejściowy, poktórym miały nastąpić czasy stabilizacji i normalnego rozwoju.

Esej o duszy polskiej; - klasyczne dzieło Ryszarda Legutki, nauczycielaakademickiego, publicysty i europosła. Opowiada o powojennej inteligencji,kreowanej przez nowe władze i jej nowotworzonej tradycji intelektualnej. Autorcelnie punktuje jej wtórność i jałowość. Poddaje także analizie trendyintelektualne dominujące w Polsce w czasach transformacji, po roku 1989.

(opis wydawcy)