Władysław Konopczyński (1880-1952) należy do najwybitniejszych polskich historyków. Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i Polskiej Akademii Umiejętności, poseł na sejm I kadencji w II RP. Zajmował się głównie historią Polski XVIII wieku oraz problematyką prawno-ustrojową Rzeczypospolitej.

W swej pracy przedstawił fenomen polskiego liberum veto na tle porównawczym – Anglii, Francji, Niemiec, Węgier, Czech i krajów skandynawskich. Omówił genezę, rozkwit i upadek instytucji prawnej liberum veto.

Pozycja ważna dla badaczy dziejów Polski oraz dla studentów historii, zarówno studiów magisterskich, jak i doktorskich.

„Pisałem te książkę dla ludzi myślących i pragnących myśleć. Przy tym dla ludzi, którzy nie boją się patrzeć w oczy prawdzie historycznej, chociażby najsmutniejszej. Ktokolwiek więc uważa historię za romans uzasadniony źródłowo, kto szuka w niej tylko podniety dla swej wyobraźni bez pogłębienia rozumowego, ten niech poświęci swoje „niepróżnujące próżnowanie” innej lekturze. (...)

Pisałem bez żadnej tendencji politycznej ani społecznej. Temat jest zbyt poważny, by się godziło zniekształcić go i wyzyskiwać dla powszednich celów publicystycznych. Czasy nasze są też poważne i wymagają trzeźwego porachunku z przeszłością(...). Dziś chodzi o co innego, chodzi o mądrą budowę państwa. Budowniczym nowej Polski przystoi pogląd na dzieje surowy a sprawiedliwy, ścisły a nieubłagany, taki właśnie pogląd, jaki przyświecał epoce Sejmu Czteroletniego i Księstwa Warszawskiego. Osiągnąć i zachować ten krytyczny punkt widzenia, było jedyną z góry powziętą dążnością autora...".

Spis treści:

Wstęp

Kwestia stosunku jednostki do zgromadzenia w dawnej Polsce

Prawo większości na Zachodzie

I. Jeden rozwój prawa większości czy szereg rozwojów...

II. Anglia

III. Francja

IV. Niemcy

V. Związki państwowe

VI. Dania

VII. Wspólne tło rozwoju prawa większości

Liberum veto w Polsce

Część I. Geneza

I. Samorzutność rozwoju polskiego parlamentaryzmu

II. Partyjność wyznaniowa za Zygmunta Augusta

III. Pierwsze wstrząśnienia podczas bezkrólewi

IV. Sejm wzorem dla sejmików

V. Głosy publicystów przeciwko zasadzie jednomyślności

VI. O chorobie sejmowej

Część II. Rozkwit

I. Kto zakasuje Sicińskiego...

II. Czy liberum veto miało podstawę w prawie pisanym

III. Jak wyglądało veto w praktyce

IV. Uwagi syntetyczne

Część III. Upadek

I. Od złotej wolności do wolności nowoczesnej

II. Linia graniczna miedzy planami reformy w wieku XVII i XVIII

III. Veto i prawo większości w świetle literatury politycznej czasów saskich

IV. Walka o reformę sejmową za Stanisława Augusta

Załączniki

1. Manifest Litwinów przeciwko sejmowi r. 1590

2. Sposób prowadzenia i konkludowania sejmów (1632)

3. Projekt reformy sejmu i senatu przybocznego, omawiany na konwokacji r. 1660

4. Ordination sejmu electionis, także i sejmów ordynaryjnych, jakoteż i sejmików (1734-5)

5. Projekt o poprawie praw (1749)

(opis wydawcy)