Polonia aeterna Wojciecha Wencla nieprzypadkowo ukazuje się w roku wielkiego jubileuszu odzyskania niepodległości. Nawiązując do dawnych arcydzieł malarstwa, muzyki i literatury, poeta próbuje zrekonstruować uniwersum narodowej wyobraźni.

Czytelnik znajdzie tu zarówno metafizyczne mapy utraconych Kresów, jak i zmysłowe pejzaże Krakowa, Tylicza czy Lanckorony. Jednak centralnym punktem w kosmosie Wencla pozostaje jego rodzinna Matarnia, a najdoskonalszą formą tej „Miłości, co gwiazdy porusza i słońce” – konkretna miłość małżeńska.

Byliśmy szczęśliwi latem po wieczornej mszy,

patrzyliśmy na miasto spod kościoła karmelitów

i wydawało nam się, że stoimy na wzgórzu Syjon,

gdzie król Dawid umieścił Arkę Przymierza,

zakonnice gęsiego schodziły na spoczynek,

kilka staruszek zgiętych pod ciężarem krzyża

i jedna nowicjuszka – dziewczynka jeszcze –

balansująca na żółwim grzbiecie krawężnika

jakby uczyła się chodzić po wodzie – pomyślałem

jakby uczyła się chodzić po wodzie – powiedziałaś,

a potem długo milczeliśmy, patrząc w stronę

Lwowa, z którego została tylko ściana płaczu.

(„Wieczór w Przemyślu”)

(opis wydawcy)